Η πολιτική οργάνωση της Ρώμης κατά τη Res publica

Οι άρχοντες του ρωμαϊκού κράτους ήταν:
i) οι δύο ύπατοι, που εκλέγονταν για ένα χρόνο αρχικά, συγκέντρωναν όλες τις εξουσίες που προηγουμένως είχε ο βασιλιάς
ii) Όταν η πολιτεία βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση, τότε για έξι μήνες όλες οι εξουσίες παραχωρούνταν σε έναν εκλεγμένο άρχοντα από τους υπάτους που ονομαζόταν δικτάτορας.
iii) τιμητές ήταν δύο και εκλέγονταν για 18 μήνες. Ως έργο τους είχαν:
    1) την τίμηση των πολιτών, δηλαδή την κατάταξή τους ανάλογα με τα περιουσιακά τους στοιχεία
    2) τη σύνταξη του καταλόγου των συγκλητικών
    3) την κατάρτιση του προϋπολογισμού του κράτους
    4) την επίβλεψη των ηθών

Υπήρχαν και:
I) άρχοντες: πραίτωρες, ταμίες, ανθύπατοι
II) σύγκλητος: Αποτελούνταν από ισόβια μέλη (300), που προηγουμένως είχαν διατελέσει ανώτατοι άρχοντες. Ήταν σώμα με νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Είχαν δικαιοδοσίες σε θέματα οικονομικά, θρησκευτικά και εξωτερικής πολιτικής. Οι αποφάσεις της, τα συγκλητικά δόγματα, είχαν ισχύ νόμου.
III) Τρεις εκκλησίες: Η φρατρική, που ήταν η συνέλευση των πατρικίων, έχασε τη δύναμή της την περίοδο της δημοκρατίας.
Η λοχίτιδα ήταν η συνέλευση όλων των στρατευμένων πολιτών, πατρικίων και πληβείων. Εξέλεγε τους υπάτους, τους τιμητές και τους πραίτωρες.
Η φυλετική στην αρχή ήταν η συνέλευση των πληβείων, μετά όμως την εξίσωση των τάξεων την αποτέλεσαν όλοι οι Ρωμαίοι. Συγκεντρώνονταν κατά φυλές. Στη δικαιοδοσία της ήταν η ψήφιση νόμων και η εκλογή των κατώτερων αρχόντων.